Μελετώντας τα τελευταία 540 εκατομμύρια χρόνια του Φανεροζωικού Αιώνα, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι σημαντικά γεγονότα όπως οι μαζικές εξαφανίσεις και οι εξελικτικές εκρήξεις δεν συμβαίνουν τυχαία.
Αντίθετα, συγκεντρώνονται σε ένα ιεραρχικό, πολυκλασματικό μοτίβο όπου περίοδοι διαταραχής καταλήγουν σε ένθετα στρώματα αλλαγής, ακολουθούμενες από μεγάλα διαστήματα σχετικής σταθερότητας.
Πάρτε για παράδειγμα την πρόσκρουση ενός αστεροειδούς που έθεσε τέλος στους δεινόσαυρους πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια.
Δεν ήταν απλώς μια καταστροφή, αλλά και ένα σημείο καμπής που σηματοδότησε τη μετάβαση από τον Μεσοζωικό Αιώνα στον Καινοζωικό, ξεκινώντας μια νέα φάση του χρονοδιαγράμματος της Γης.
Όταν οι ερευνητές συνέκριναν αυτά τα δραματικά όρια με τα απολιθωμένα αρχεία και την επίσημη στρωματογραφία, το ίδιο μοτίβο συνέχιζε να εμφανίζεται – εκρήξεις αναταραχής που διακόπτουν κατά τα άλλα σταθερά διαστήματα.
Αυτή η μαθηματική δομή υποδηλώνει ότι η «εξωτερική χρονική κλίμακα» μεταβλητότητας της Γης εκτείνεται σε τουλάχιστον μισό δισεκατομμύριο χρόνια, πράγμα που σημαίνει ότι χρειαζόμαστε αρχεία τόσο μεγάλα για να αποτυπώσουμε πλήρως τα άκρα που μπορεί να παράγει ο πλανήτης μας.
Δεδομένου ότι ο ανθρώπινος πολιτισμός υπήρξε μόνο κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης περιόδου ηρεμίας, ενδέχεται να υποτιμούμε το εύρος των πιθανών αναταραχών της Γης.
Μοντελοποιώντας αυτά τα σμήνη μέσω μιας σύνθετης πολυκλασματικής διαδικασίας Poisson, οι επιστήμονες δείχνουν ότι οι πλανητικές αλλαγές δεν είναι τυχαίος θόρυβος αλλά βαθιά δομημένος.
Ερευνητική Εργασία:
DOI: 10.1016/j.epsl.2025.119460
