Τότε, εκείνη τη βραδιά του Σεπτέμβρη, δεν ήμουν τίποτα άλλο παρά ένα ανώνυμο παιδί που γύριζε από το φροντιστήριο αγγλικών. Στην αυλή του σπιτιού, με τα βιβλία ακόμη ζεστά στην τσάντα μου, σήκωσα το βλέμμα μου και ο ουρανός καρφώθηκε μέσα μου.
Ένα σμήνος από φωτεινά σώματα, κίτρινα, σε νεφοειδή παράταξη, διέσχιζε τον σκοτεινό θόλο πάνω από τη Λαμία. Δεν ήταν τρένα του ουρανού, δεν ήταν αεροπλάνα, δεν άφηναν θόρυβο στο πέρασμα τους και όμως κινούνταν αργά, υπομονετικά, σαν να γνώριζαν το βλέμμα που τα παρακολουθούσε.
Έμεινα να τα μετράω ένα προς ένα, δεκαέξι πρόλαβα να μετρήσω, να τα χαράζω στο παιδικό μου μυαλό, δεν είχαμε εξάλλου τότε κινητά τηλέφωνα, πόσο μάλλον κάμερες, πριν προλάβω να φωνάξω τους γονείς μου.
Μέχρι να βγω ξανά στην αυλή, είχαν φύγει και έμεινα με τη σιωπή του ουρανού να με συντροφεύει και το μυστικό της στιγμής να χαράσσεται μέσα μου. Λίγες μέρες αργότερα, οι εφημερίδες φώναζαν για την πτώση ενός ΑΤΙΑ στην Αταλάντη και εγώ απλώς χαμογέλασα πικρά, γιατί ήξερα τι είχα δει.
Τα χρόνια κύλησαν. Έγινα άντρας, φόρεσα τη στρατιωτική στολή να υπηρετήσω τη μητέρα πατρίδα, και η μοίρα μ’ έφερε σε μια βάση του ΝΑΤΟ, ακριβώς δίπλα στον Προφήτη Ηλία, εκεί που οι ιστορίες έλεγαν πως προσγειώθηκαν τα άγνωστα αντικείμενα.
Μια μέρα, όσο ήμουν στη βάση έκανα το αυτονόητο, άνοιξα το βιβλίο συμβάντων. Σελίδα τη σελίδα, δεκαετίες ολόκληρες γραμμένες με επιμέλεια στρατιωτική ξεδιπλώνονταν μπροστά μου και ύστερα, ένα κενό. Η ημερομηνία εκείνη, η 2α Σεπτεμβρίου 1990 απουσίαζε. Σαν να την κατάπιε η ίδια η Γη.
Δεν είπα τίποτα. Δεν χρειαζόταν. Η σιωπή του αρχείου μιλούσε πιο δυνατά από τις φωνές των εφημερίδων και τα σχόλια των ανθρώπων. Είχα δει το σμήνος. Είχα βρει το κενό στο βιβλίο συμβάντων της βάσης του ΝΑΤΟ που βρίσκονταν ακριβώς δίπλα από το συμβάν. Αυτό μου αρκούσε.
Και έτσι συνέχισα τη ζωή μου, κουβαλώντας μέσα μου μια βεβαιότητα που κανένα υπουργείο, καμία βάση, κανένα βιβλίο δεν θα μπορούσε να σβήσει διότι κάποτε, παιδί ακόμη, στάθηκα μπροστά στον ουρανό και είδα το “απαγορευμένο” να περνάει από πάνω μου.
Δημήτρης Ποντίκας (απλά ένας άνθρωπος)
