Το θέμα αυτής της εικόνας του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble της NASA/ESA είναι ο NGC 1637, ένας σπειροειδής γαλαξίας που βρίσκεται 38 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη στον αστερισμό του Ηριδανού, τον Ποταμό.
Αυτή η εικόνα προέρχεται από ένα πρόγραμμα παρατήρησης αφιερωμένο στη μελέτη του σχηματισμού άστρων σε κοντινούς γαλαξίες. Τα αστέρια σχηματίζονται σε κρύα, σκονισμένα νέφη αερίων που καταρρέουν υπό τη δική τους βαρύτητα.
Καθώς τα νεαρά αστέρια μεγαλώνουν, θερμαίνουν τα φυτώριά τους μέσω του φωτός των αστεριών, των ανέμων και των ισχυρών εκροών. Μαζί, αυτοί οι παράγοντες παίζουν ρόλο στον έλεγχο του ρυθμού με τον οποίο σχηματίζονται οι μελλοντικές γενιές άστρων.
Το NGC 1637 έχει στοιχεία σχηματισμού άστρων διάσπαρτα σε όλο τον δίσκο του, αν ξέρετε πού να κοιτάξετε.
Οι σπειροειδείς βραχίονες του γαλαξία έχουν τσέπες από ροζ σύννεφα, πολλά με φωτεινά μπλε αστέρια. Το ροζ χρώμα προέρχεται από άτομα υδρογόνου που διεγείρονται από το υπεριώδες φως από νεαρά, τεράστια αστέρια που σχηματίζονται μέσα στα σύννεφα.
Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τη ζεστή κίτρινη λάμψη του κέντρου του γαλαξία, το οποίο φιλοξενεί μια πυκνά γεμάτη συλλογή από παλαιότερα, πιο κόκκινα αστέρια.
Τα αστέρια που φωτίζουν τις νεφελώδεις γενέτειρές τους είναι σχετικά βραχύβια και πολλά από αυτά τα αστέρια θα εκραγούν ως σουπερνόβα λίγα μόλις εκατομμύρια χρόνια μετά τη γέννησή τους.
Το 1999, το NGC 1637 φιλοξένησε ένα σουπερνόβα με το όνομα SN 1999EM, που επαινείται ως το λαμπρότερο σουπερνόβα που είδαμε εκείνη τη χρονιά.
Όταν ένα τεράστιο αστέρι εκπνέει ως σουπερνόβα, η έκρηξη ξεπερνά όλο τον εγχώριο γαλαξία του για μικρό χρονικό διάστημα.
Ενώ ένα σουπερνόβα σηματοδοτεί το τέλος της ζωής ενός αστεριού, μπορεί επίσης να ξεκινήσει το σχηματισμό νέων άστρων συμπιέζοντας κοντινά νέφη αερίου, ξεκινώντας εκ νέου τον αστρικό κύκλο ζωής.
