Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα που ανακαλύφθηκαν τυχαία αποκαλύπτουν ότι στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών αναζητούσε την Κιβωτό της Διαθήκης, ένα μυστηριώδες ιερό κειμήλιο με βαθιά θρησκευτική σημασία για Εβραίους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους.
Για να υποστηρίξει την προσπάθειά της, η κορυφαία κατασκοπευτική υπηρεσία των ΗΠΑ επιστράτευσε έναν μέντιουμ, ο οποίος παρείχε καθοδήγηση που έφερε εκπληκτική ομοιότητα με στοιχεία της ταινίας «Ιντιάνα Τζόουνς: Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού», η οποία -μάλλον όχι τυχαία- κυκλοφόρησε το 1981.
Παρόλα αυτά, το μυστικό πρόγραμμα της CIA τοποθετεί την υπηρεσία δίπλα σε Ρωμαίους κατακτητές, Ναΐτες Ιππότες, ήρωες του Χόλιγουντ και όλους όσους έχουν επιχειρήσει να ανακαλύψουν το μυθικό κειμήλιο ανά τους αιώνες.
Όπως οι μεσαιωνικοί Ναΐτες Ιππότες -ή ο φανταστικός Ιντιάνα Τζόουνς- έτσι και η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ ξεκίνησε κάποτε μια αποστολή για την ανεύρεση της Κιβωτού της Διαθήκης.
Παρά το γεγονός ότι οι προσπάθειες της CIA ήταν λιγότερο αφοσιωμένες σε σύγκριση με αυτές των προκατόχων της, η απόπειρά της να εντοπίσει το ιερό αντικείμενο ξεχωρίζει για τη χρήση ενός υποτιθέμενου μέντιουμ.
Αν το αποχαρακτηρισμένο έγγραφο που περιγράφει την πρόοδο της επιχείρησης δεν είχε ανακαλυφθεί τυχαία την Άνοιξη του 2025, η ύπαρξη αυτού του επεισοδίου ίσως είχε χαθεί στην ιστορία – όπως και η πραγματική ιστορία πίσω από την ίδια την Κιβωτό.
Το φθινόπωρο του 63 π.Χ., ο ρωμαϊκός στρατός του Γναίου Πομπηίου του Μεγάλου (Gnaeus Pompeius Magnus) κατέλαβε την Ιερουσαλήμ μετά από τρίμηνη πολιορκία.
Οι λεγεωνάριοι του εισέβαλαν στην πόλη, σκοτώνοντας όποιον βρισκόταν στο διάβα τους για να ανοίξουν τον δρόμο του στρατηγού προς το κέντρο της Ιερουσαλήμ – τον Ιερό Ναό.
Ο Πομπηίος διεξήγαγε πολέμους στη Μέση Ανατολή για χρόνια, υποτάσσοντας την περιοχή στη Ρώμη.
Κατά τη διάρκεια των ατελείωτων εκστρατειών του, είχε ακούσει κάθε είδους φήμες για τον Ναό και τους ιερείς του – ενώ είχε διαβάσει γι’ αυτόν και στα ελληνικά βιβλία της νιότης του.
Οι φήμες και τα βιβλία παρουύζανε τους Εβραίους ως παράξενους -ακόμα και επικίνδυνους- στα μάτια των Ρωμαίων.
Περνούσαν τα νεογέννητα αγόρια τους από περιτομή, δεν εργάζονταν το Σάββατο και απέφευγαν να τρώνε χοιρινό.
Το πιο αινιγματικό, όμως, ήταν ότι αρνούνταν την ύπαρξη όλων των άλλων θεοτήτων εκτός από τον δικό τους.
Λατρεύανε τον Θεό τους αποκλειστικά στον Ναό της Ιερουσαλήμ και δεν επιτρεπόταν να χτίσουν ιερά αλλού.
Ο στρατηγός ήθελε να δει αυτόν τον Ναό με τα ίδια του τα μάτια – και να ανακαλύψει τι κρατούσαν στο εσωτερικό του ιερού, γνωστό ως Άγια των Αγίων.
Οι φήμες που έφταναν στον Πομπηίο ήταν αντικρουόμενες, αλλά παρ’ όλα αυτά συναρπαστικές.
Κάποιοι έλεγαν ότι στα Άγια των Αγίων οι Ισραηλίτες κρατούσαν έναν παγανιστή αιχμάλωτο, ο οποίος παχαινόταν υπερβολικά για έναν χρόνο πριν θυσιαστεί σε κάποια από τις γιορτές τους.
Άλλοι ισχυρίζονταν ότι το ιερό περιείχε τους πολυτιμότερους θησαυρούς της Ανατολής.
Λαοί της Μέσης Ανατολής, εχθρικοί προς τους Εβραίους, πίστευαν ότι εκεί κρυβόταν μια τεράστια χρυσή κεφαλή γαϊδάρου ή ακόμα και ένα τέρας με κεφάλι γαϊδάρου και ανθρώπινο σώμα, που λατρευόταν ως θεός.
Ένα πράγμα ήταν σίγουρο: ο Ναός έκρυβε κάτι μοναδικό που οι Ισραηλίτες απέκρυπταν επιμελώς από τον κόσμο.
Υπήρχε λόγος που οι ξένοι παγανιστές απαγορευόταν να εισέλθουν ακόμα και στις αυλές γύρω από το οικοδόμημα και που μόνο ο αρχιερέας μπορούσε να εισέλθει στα Άγια των Αγίων – και αυτός μόνο μία φορά τον χρόνο.
Οι Ρωμαίοι στρατιώτες πολέμησαν για να φτάσουν στον Ναό και, παραβιάζοντας κάθε απαγόρευση, εισέβαλαν μέσα, μαχαιρώνοντας τον κλήρο και χύνοντας το αίμα τους στον βωμό.
Ο Γναίος Πομπηίος πέρασε από την αίθουσα του Ναού, που είχε βεβηλωθεί από το αίμα, και άνοιξε τις πόρτες των Αγίων των Αγίων.
Εκεί, ο στρατηγός δεν βρήκε ούτε τέρατα ούτε πλούτη – μόνο έναν άδειο πέτρινο βάθρο.
Η ιστορία δεν γνωρίζει τι είπαν οι επιζώντες Ισραηλίτες στον Πομπηίο τον Μέγα για το βάθρο που κάποτε στήριζε τον μεγαλύτερο θησαυρό και το πιο τρομερό όπλο των Εβραίων.
Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι ο στρατηγός απαγόρευσε στους στρατιώτες του να λεηλατήσουν τον Ναό, διέταξε να καθαριστεί ο βωμός από το αίμα και όρισε έναν νέο αρχιερέα – τον μοναδικό άνθρωπο στη γη που είχε το δικαίωμα να εισέλθει στα Άγια των Αγίων, όπου για αιώνες βρισκόταν η φυσική απόδειξη ότι ο Παντοδύναμος είχε επιλέξει τους Εβραίους ως τον εκλεκτό λαό του: η Κιβωτός της Διαθήκης.
Η Κιβωτός ήταν ένα ξύλινο κιβώτιο από ακακία με μακριές λαβές σε σχήμα κονταριού, όλα επενδυμένα με χρυσό.
Το χρυσό της κάλυμμα έφερε δύο φιγούρες φτερωτών χερουβείμ.
Όμως ο χρυσός δεν ήταν το πολυτιμότερο μέρος του κειμηλίου – το περιεχόμενό της ήταν πολύ πιο σημαντικό.
Η Κιβωτός περιείχε τις Πλάκες του Νόμου, χαραγμένες με τις Δέκα Εντολές που ο Μωυσής κατέβασε από το Όρος Σινά κατά τη διάρκεια της σαραντάχρονης εξόδου των Εβραίων μετά την απόδρασή τους από την αιγυπτιακή σκλαβιά.
Οι Ισραηλίτες πίστευαν ότι ο ίδιος ο Θεός είχε δώσει τις πλάκες στον προφήτη, ότι είχαν δημιουργηθεί από τον Παντοδύναμο και ότι, παραδίδοντάς τες στον Μωυσή, συνήψε μια διαθήκη με τον λαό Του.
Αποδεχόμενοι αυτή τη Διαθήκη, οι Εβραίοι ορκίστηκαν να ακολουθούν τις εντολές στις πλάκες με αντάλλαγμα τη φροντίδα και την προστασία του Θεού.
Η Κιβωτός δεν ήταν απλώς ένα τυχαίο ξύλινο κουτί. Ο ίδιος ο Θεός είχε δώσει οδηγίες στον Μωυσή για το πώς να κατασκευάσει το ιερό κιβώτιο και ποια υλικά να χρησιμοποιήσει.
Το χρυσό κιβώτιο με τις πλάκες διέθετε τεράστια δύναμη. Όταν οι Εβραίοι έφτασαν στη Γη της Επαγγελίας μετά από χρόνια περιπλάνησης, διαπίστωσαν ότι οι άλλοι λαοί που κατοικούσαν πλέον στην περιοχή δεν ήθελαν να τη μοιραστούν.
Έτσι, με την καθοδήγηση του Θεού, χρησιμοποίησαν την Κιβωτό ως όπλο μαζικής καταστροφής. Η κύρια οχύρωση των Αμαληκιτών, η πόλη της Ιεριχούς, έπεσε όταν ο ισραηλιτικός στρατός σάλπισε με κέρατα, γκρεμίζοντας τα τείχη της πόλης με τον ήχο. Όμως τα κέρατα ήταν μόνο μέρος της δύναμης που μετέτρεψε την πέτρα σε σκόνη. Πριν σαλπίσουν, οι Ισραηλίτες περιέφεραν την χρυσή Κιβωτό γύρω από τα τείχη της Ιεριχούς.
Οι Εβραίοι, ακολουθώντας τη θεϊκή καθοδήγηση, χρησιμοποιούσαν την Κιβωτό ως όπλο μαζικής καταστροφής.
Η Κιβωτός συνδεόταν τόσο στενά με τη στρατιωτική ισχύ που οι Ισραηλίτες την έπαιρναν μαζί τους σε κάθε μάχη.
Σε μία από τις συγκρούσεις, το κειμήλιο καταλήφθηκε από τους Φιλισταίους.
Οι γραφές υποδηλώνουν ότι οι Φιλισταίοι μετάνιωσαν γρήγορα για την αρπαγή του, καθώς η Κιβωτός προκάλεσε ασθένειες και καταστροφές στις πόλεις τους.
Η επιδημία εξαπλώθηκε τόσο γρήγορα που, μετά από μόλις επτά μήνες, οι Φιλισταίοι επέστρεψαν την Κιβωτό στους Ισραηλίτες μαζί με πολύτιμα δώρα για να τους εξευμενίσουν.
Ο βασιλιάς του Ισραήλ, Δαβίδ, έστειλε στη συνέχεια το κιβώτιο στη νέα του πρωτεύουσα, την Ιερουσαλήμ, και το έκρυψε στον νεόκτιστο Ναό.
Από τότε, το δώρο του Θεού στον Μωυσή παρέμεινε στο πέτρινο βάθρο στα Άγια των Αγίων. Οι Εβραίοι δεν διακινδύνευαν πλέον να βγάλουν την Κιβωτό από τον Ναό. Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για να προστατεύσουν το κειμήλιο.
Το 587 π.Χ., η Ιερουσαλήμ καταλήφθηκε από τους Βαβυλώνιους. Λεηλάτησαν και έκαψαν τον Ναό και έδιωξαν τους Ισραηλίτες μαζί τους, αφήνοντας την πόλη σχεδόν έρημη.
Τότε ήταν που η Κιβωτός της Διαθήκης εξαφανίστηκε από τα Άγια των Αγίων.
Ένα από τα βιβλικά κείμενα γράφει ότι οι εισβολείς δεν πήραν την Κιβωτό, καθώς ο προφήτης Ιερεμίας την είχε κρύψει σε μια απομακρυσμένη σπηλιά μαζί με άλλα κειμήλια.
Άλλοι, ωστόσο, αναφέρουν ότι όλα τα περιεχόμενα του Ναού έγιναν λάφυρα των κατακτητών.
Μερικές δεκαετίες αργότερα, η Βαβυλώνα ηττήθηκε από τους Πέρσες, και ο βασιλιάς Κύρος -ο μοναδικός παγανιστής που η Παλαιά Διαθήκη παρουσιάζει θετικά- επέτρεψε στους Εβραίους να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
Έχτισαν έναν νέο Ναό στο ίδιο μέρος, ακολουθώντας τη διάταξη του παλιού. Όμως τα νέα Άγια των Αγίων δεν φιλοξενούσαν πλέον την Κιβωτό.
Ο δεύτερος Ναός καταστράφηκε τελικά από τις ρωμαϊκές δυνάμεις – αλλά αυτό συνέβη πάνω από έναν αιώνα μετά την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ από τον Πομπηίο.
Παραδόξως, οι Ρωμαίοι, που πρώτα βεβήλωσαν τον Ναό με φόνους και στη συνέχεια τον κατέστρεψαν το 70 μ.Χ. μετά από μια εβραϊκή εξέγερση, διέδωσαν τη λατρεία του Ναού και τον μύθο της Κιβωτού σε όλη την αυτοκρατορία τους.
Η υιοθέτηση του Χριστιανισμού ως κρατικής θρησκείας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που έγινε υποχρεωτική σε όλες τις ρωμαϊκές πόλεις και επαρχίες, διευκόλυνε αυτή τη διαδικασία.
Για τους Χριστιανούς, οι πλάκες με τις Εντολές, που επιβεβαιώθηκαν από τον Ιησού Χριστό, και η Κιβωτός που τις φιλοξενούσε, αποτελούν εξίσου σύμβολο της παρουσίας του Θεού όσο και για τους Εβραίους.
Ωστόσο, είναι εσφαλμένη η αντίληψη ότι η λατρεία και ο μύθος της Κιβωτού εδραιώθηκαν ταυτόχρονα. Η διαμόρφωσή τους ολοκληρώθηκε μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κατά τον Μεσαίωνα.
Οι πιο γνωστοί οπαδοί της λατρείας της Κιβωτού ήταν οι Ναΐτες Ιππότες. Το όνομα του τάγματός τους αναφέρεται άμεσα στον Ναό της Ιερουσαλήμ, μια πόλη που για καιρό αποτελούσε μέρος του ισλαμικού κόσμου κατά τη δημιουργία του τάγματος, με τον χώρο του Ναού να έχει καταληφθεί από το Τέμενος Αλ-Άκσα.
Στην πραγματικότητα, η επιθυμία να ανακαταληφθεί η ιερή πόλη από τους Μουσουλμάνους ενέπνευσε τη δημιουργία των Ναϊτών, μαζί με παρόμοια ιπποτικά τάγματα.
Λίγο μετά την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ από τους Χριστιανούς κατά την Πρώτη Σταυροφορία τον 11ο αιώνα, οι Ναΐτες έλαβαν το δικαίωμα να εγκατασταθούν στο Όρος του Ναού.
Οι ιππότες εγκατέστησαν το αρχηγείο τους στο Αλ-Άκσα και ξεκίνησαν μια προσεκτική μελέτη του όρους, των κτιρίων του και των υπόγειων διαδρόμων που το διαπερνούσαν.
Σύμφωνα με τον θρύλο, ανακάλυψαν την Κιβωτό κρυμμένη σε ένα από τα μπουντρούμια και την μετέφεραν στην Ευρώπη πριν οι Μουσουλμάνοι ανακτήσουν τον έλεγχο της Ιερουσαλήμ το 1187.
Οι φημολογούμενοι ευρωπαϊκοί προορισμοί περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, τον Καθεδρικό της Σαρτρ στη Γαλλία, το Παρεκκλήσι του Ρόσλιν στη Σκωτία και, φυσικά, τις θυρίδες θησαυρών του Βατικανού.
Κατά καιρούς στην ιστορία, η Κιβωτός έχει αναζητηθεί στην Αίγυπτο, τη Ζιμπάμπουε, την Αιθιοπία, ακόμα και την Ιαπωνία.
Όμως οι πιο ενεργές αναζητήσεις πραγματοποιούνται στη Μέση Ανατολή, κυρίως στην Ιερουσαλήμ και τα περίχωρά της.
Ωστόσο, η αναζήτηση της Κιβωτού στο πιο προφανές μέρος -στο Όρος του Ναού και στα τούνελ κάτω από αυτό- είναι εξαιρετικά δύσκολη, αν όχι αδύνατη.
Οι ανασκαφές από Ισραηλινούς ή ξένους αρχαιολόγους, που οργανώνονται με την άδεια των ισραηλινών Αρχών, αντιμετωπίζουν ισχυρή αντίθεση από Παλαιστίνιους Μουσουλμάνους.
Φοβούνται ότι οι αρχαιολογικές εργασίες μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως πρόσχημα για τη διάνοιξη τούνελ κάτω από το Αλ-Άκσα, μέσω των οποίων ο ισραηλινός στρατός και οι έποικοι μπορεί να διεισδύσουν στο τέμενος για να το καταλάβουν ή ακόμα και να το καταστρέψουν.
Αντίθετα, το Ισραήλ διαμαρτύρεται για σχεδόν κάθε ανασκαφή από τη μουσουλμανική διοίκηση του Αλ-Άκσα.
Οι Ισραηλινοί πιστεύουν ότι οι Μουσουλμάνοι καταστρέφουν σκόπιμα κάθε αρχαιολογικό στοιχείο της αρχαίας εβραϊκής παρουσίας στην Ιερουσαλήμ για να δικαιολογήσουν τη δική τους αξίωση στην ιερή πόλη.
Έτσι, οι αναζητητές της Κιβωτού πρέπει να κοιτάξουν αλλού, και δεν υπάρχει έλλειψη πιθανών τοποθεσιών.
Ένας από τους σωζόμενους Παπύρους της Νεκράς Θάλασσας απαριθμεί περισσότερες από 60 πιθανές τοποθεσίες όπου μπορεί να κρύβεται η Κιβωτός.
Η αναζήτηση, που συγκεντρώνει όχι μόνο αρχαιολόγους και λάτρεις της Βίβλου αλλά και ολόκληρα έθνη, είναι ακόμα πιο περίπλοκη, δεδομένου ότι καμία από τις τοποθεσίες δεν περιγράφεται επαρκώς.
Όπως αποδείχθηκε, οι ΗΠΑ προσπάθησαν επίσης να βρουν την Κιβωτό, και μάλιστα με έναν μάλλον εξωτικό τρόπο: με τη βοήθεια μέντιουμ.
Αν και τα ντοκουμέντα που αποδεικνύουν αυτή την αναζήτηση δημοσιεύτηκαν ήδη από το 2000, η αποστολή αυτή είχε παραβλεφθεί μέχρι σήμερα.
Οι δύο ντουζίνες φύλλων που περιγράφουν λεπτομερώς την αναζήτηση του θησαυρού -και ακόμα και σκίτσα της πιθανής τοποθεσίας του- είχαν χαθεί ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα πριν ανακαλυφθούν τυχαία.
Τα έγγραφα υποδηλώνουν ότι το 1988, η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA) ανέθεσε σε έναν μέντιουμ να βρει το κειμήλιο και έλαβε μέσω του επιλεγμένου μέσου μια γενική περιγραφή της περιοχής όπου υποτίθεται ότι βρίσκεται η Κιβωτός.
Ο μέντιουμ, που εμφανίζεται με τον κωδικό 032, δεν ενημερώθηκε ότι αναζητούσε συγκεκριμένα την Κιβωτό της Διαθήκης.
Το 1988, η CIA έλαβε από έναν μέντιουμ μια γενική περιγραφή της περιοχής όπου υποτίθεται ότι βρίσκεται η Κιβωτός.
Τα δημοσιευμένα έγγραφα δεν διευκρινίζουν τι ακριβώς διατάχθηκε να ψάξει ο 032 με τις πνευματικές του δυνάμεις, αλλά πιθανότατα του δόθηκε μια γενική περιγραφή του στόχου.
Είναι πολύ πιθανό ότι ένας Αμερικανός της δεκαετίας του 1980 θα αναγνώριζε την Κιβωτό από την περιγραφή της: ένα αντικείμενο με χρυσό καπάκι, διακοσμημένο με φτερωτές φιγούρες και με μακριές ξύλινες λαβές.
Εξάλλου, μία από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες της δεκαετίας ήταν η ταινία «Ιντιάνα Τζόουνς: Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού» – μια ταινία που παρουσίαζε ένα κύριο αντικείμενο που ταιριάζει απόλυτα με την περιγραφή που έλαβε ο Μωυσής από τον ουρανό.
Το γεγονός ότι ο 032 κατάλαβε τι έψαχνε και άντλησε έμπνευση από την χολιγουντιανή επιτυχία επιβεβαιώνεται περαιτέρω από την τοποθεσία που περιγράφεται στο έγγραφο της CIA: όπως στην ταινία, η Κιβωτός βρίσκεται κάπου στη Μέση Ανατολή, ανάμεσα σε τζαμιά και ανθρώπους που μιλούν αραβικά.
Όπως στις ταινίες, φυλάσσεται από απροσδιόριστες μυστικές δυνάμεις, έτοιμες να τιμωρήσουν όποιον προσπαθήσει να ανοίξει την Κιβωτό χωρίς θεϊκή έγκριση.
Είναι απίθανο η CIA να ήθελε σοβαρά να βρει το βιβλικό κειμήλιο με σκοπό να χρησιμοποιήσει τη καταστροφική του δύναμη εναντίον των εχθρών της Αμερικής – όπως έκαναν οι Ναζί στην ταινία του Ιντιάνα Τζόουνς.
Στον σύγχρονο κόσμο, η Κιβωτός της Διαθήκης θεωρείται περισσότερο μυθικό αντικείμενο.
Ο Ισραέλ Φιλκενστάιν, ένας από τους πιο σεβαστούς αρχαιολόγους που μελετούν την ιστορία του αρχαίου Ισραήλ, θεωρεί την Έξοδο -κατά την οποία υποτίθεται ότι κατασκευάστηκε η Κιβωτός- τίποτα περισσότερο από έναν μύθο, ένα γεγονός που δεν συνέβη ποτέ, αλλά παρ’ όλα αυτά έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος του εθνικού κανόνα, ένα σημείο αναφοράς για την εβραϊκή ταυτότητα.
Ωστόσο, για τους πιστούς Εβραίους, η Κιβωτός είναι τόσο πραγματική όσο τα έπιπλα στα σπίτια τους, και η εμφάνισή της στον κόσμο είναι θέμα χρόνου.
Οι πιο δραστήριοι εξ αυτών δημιούργησαν ακόμα και ένα αντίγραφο της Κιβωτού, ακριβώς όπως περιγράφεται στη Βίβλο.
Η ιδέα ανήκε στον απόστρατο Ισραηλινό αξιωματικό Μορντεχάι Κεντάρ, ο οποίος ενέπνευσε σχεδόν δύο ντουζίνες ανθρώπους από διαφορετικές χώρες με την ιδέα του.
Για περισσότερα από τρία χρόνια, εργάστηκαν πάνω σε ένα αντίγραφο του κειμηλίου, μελετώντας, μεταξύ άλλων, σωζόμενες αρχαίες αιγυπτιακές κιβωτούς, και παρουσίασαν τη δημιουργία τους το περασμένο φθινόπωρο.
Ο Κεντάρ ήθελε ακόμα και να πάρει το αντίγραφο στο πεδίο της μάχης στη Γάζα, ελπίζοντας ότι το αντίγραφο θα ενέπνεε νέο θρησκευτικό ζήλο στους Εβραίους στρατιώτες.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ότι το Κοράνι αναφέρει επίσης την Κιβωτό, αλλά το Ισλάμ απαγορεύει τη λατρεία οποιωνδήποτε αντικειμένων, και συνεπώς δεν υπάρχουν φανατικοί αναζητητές της Κιβωτού μεταξύ των Μουσουλμάνων.
Ορισμένα ισλαμικά χαντίθ ισχυρίζονται ότι ο Μαχντί, ο μουσουλμανικός αντίστοιχος του Χριστιανού Μεσσία και του Εβραίου Μεσσία, θα εμφανιστεί στο τέλος του χρόνου και θα φέρει μαζί του την Κιβωτό της Διαθήκης.
Βλέποντας το ιερό τους κειμήλιο στα χέρια ενός Μουσουλμάνου, κάθε Εβραίος θα ασπαστεί το Ισλάμ, υπόσχονται αυτά τα χαντίθ.
Παρά τις παθιασμένες ιστορικές συζητήσεις γύρω από το αντικείμενο, παραμένει εξαιρετικά απίθανο η CIA να παρακινήθηκε από την προσήλωση σε οποιαδήποτε από τις διαθέσιμες μυθολογικές εκδοχές που περιβάλλουν την φημολογούμενη Κιβωτό και την προέλευσή της.
